هجده تیر

یادداشتی برای دیروز ننوشتم، در واقع برای اینکه دیروز هجده تیر باشد کاری نکردم، خودش، خود به خود روزی بود که خیلی ها یادشان است و خیلی ها هم فراموشش کردند و یا از اول در آمارشان نبود و فقط در فکر تورهای ارزان قیمت و حراج های دست اول و دیگر امور مهم و واقعی جهان بوده اند... اما آنها که یادشان بود سالگرد دزدیده شدن یک ریش تراش را بیشتر از هر چیز دیگری دوست داشتند تا گرامی بدارند... بی خیال، چرا سیاسی بنویسم وقتی همه چیز خوب است و کرایه ماشین ها تنها بیست درصد و آنهم در تیرماه گران شده اند، همه می دانند بعد از انتخابات است و من چرا دوباره این واضحات را توضیح بدهم، حرف سیاسی زدن زهر مکرر ریختن است به کام، کام هر کی، و اگر این وسط شوخی تان بگیرد و بند کنید به ریش تراش و گلدان و تیغ و ترس و خودکشی و همه را بهم ببافید و خوشمزه بازی در بیاورید می شود قند مکرر! در هر صورت مکرر است و این خودش به گونه ای از اهمیت همه چیز آن قدر کم می کند که به زیر صفر برسد... دلم می خواست همه با هم قرار می گذاشتیم و مدتی هیچ چیز را گرامی نمی داشتیم، شاید هم هیچ فرقی نداشته باشد...نمی دانم.

دیروز هجده تیر بود و حتی ارزشش را نداشت که دانشگاهی را تعطیل کنند، این چیزها مال قدیم هاست، مثل بوی خیار بوته ای است که دیگر گیر هیچکس نمی آید، مثل طعم شکلات های پیچیده در زرورق و به شکل بابانوئل است که سه تومان می خریدیم و اندازه ی خانه ی شکلاتی هنسل و گرتل شکلات داشت و کیفورمان می کرد، مثل بوی فتیله ی نیم سوز اعلاءالدین است و زمستان هایی که برف زیاد می بارید و سفید... همه چیز قدیمی اش خوب است، حتی یاد سرما... وقتی خورشید این روزها مثل یک مشت داغ و بزرگ، درست به وسعت همه ی جاهایی که آن بیرون است آدم را تحت فشار می گذارد، زیر هرم گرمایش مثل موجود لهیده ای می شوی که حتی نای چرخاندن نگاهش را ندارد و یک انبار خاطره در گوشی اش هست از ده ها کانال تلگرامی درباره ی هجده تیر و سرت را فرو می کنی میانشان تا روز بگذرد...

این روزهای به غایت گرم یاد سرما هم که می افتم یاد سرمای بیست سال پیش خوش تر است.