آش دوغ نیکو صفت

به هر حال آدم ها سعی می کنند چیزهایی را تجربه کنند، دورانی که آن چیزها برای از ما بهتران بود گذشته است، داشتم آش دوغ می خوردم با یک تکه بربری که به این نتیجه رسیدم، دختر روبرویم آش رشته می خورد و تا کاسه ی آش دوغ را دید پرسید مزه اش چطور است، نمی دانستم، اولین بار بود، تنهایی نیکو صفت رفتن، تنهایی آش خوردن، آنهم آش دوغ، نمی دانستم اینها چطوری است و داشتم برای اولین بار تجربه می کنم، قبل از اینکه قاشق یک بار مصرف زپرتی را توی کاسه ی آشم بزنم اصرار کردم به دختر که بچشد، چشید و گفت دفعه بعد از این رقم سفارش می دهد، بعد هم بی هوا زد به صحبت درباره ی اینکه کشوری مثل مالزی سوسک می خورند، این را وقتی داشته تورهای خارجی را سرچ می کرده فهمیده بود و می خواست به من هم که داشتم نخود های آش دوغ را می جویدم و بربری گاز می زدم، حالی کند. حالی م شد، برخلاف حقیقت جدی و همیشه آماده ی سخنرانی ام که اعتماد به نفس دارد و کم نمی آورد، اینجور جاها خیلی خجالتی و ساکت هستم، نانم را می خورم و سکوت می کنم.

سکوت کردم تا دخترک حالا که یک جفت گوش مفت گیر آورده بود و از قضا دهان صاحب گوشها پر بود و وسط حرفش نمی پرید، دلی از عزای حرف زدن دربیاورد، آدم ها سالهای بی حرفی را زندگی می کنند، هی از خودشان عکس می اندازند، فیلم می گیرند، چیز می نویسند، و اینطرف و آنطرف پخش می کنند به امید اینکه دیده بشوند، ولی هیچ چیز مثل حرف زدنِ چشم در چشم آنهم برای یک نفر آدم زنده نیست، اگر بود ... نیست! این با همه فرق دارد، نفس زدن توی صورت یک نفر که تو را نگاه می کند خیلی ارزش دارد، حتی برای این دخترهایی که توی مترو پشتشان را می کنند به همه و رو به پنجره ی تاریک و تونل خالی که دارد فرار می کنند خیره می شود هم مهم است، به آن قیافه های بتونه کاری شده و دماغ های رو به بالایشان نگاه نکنید، دل همه یک جفت گوش مفت می خواهد با دهان پُر!

پ.ن: هیچوقت از خودتان نپرسید که آیا از این سربالایی که دارید بالا می روید، سربالایی تیز تر هم هست، چون قطعا هست و غول چراغ جادویی که گوشش فقط این موارد را می شنود بدون معطلی یکی از بهترین هایش را برایتان دست چین و تقدیم حضور می کند. نکته ی دیگر آنکه آش دوغ نیکو صفت را پیشنهاد نمی کنم، شله قلمکار بزنید دوستان!