کلمه

رفتم سراغ فایل یادداشت های قدیمی ام. یادداشت هایی که هیچ جا منتشر نشده اند. اصلا یادم نمی آید کدام آدم بوده که اینها را نوشته است.

نیمه های شب بود که بیدار شدم، سه نشده بودم، خوابم نبرد، نام من سرخ خواندم، تا چهار، دوباره رفتم خودم را توی پتو پیچاندم، نزدیک های پنج خوابم برد،نیم ساعت بعد بیدار شدم، بیدارم هنوز...

به خیلی چیزها فکر می کردم، به یک عدد، به یک کلمه، به یک ذکر، به یک مکان، به یک درس، به یک شهر، به یک انسان، به یک عالمه چیزهایی که می تواند هر کدامشان تنهایی خواب را بپراند، به روزهایی که میشود فکر کنی از هیچ چیز خبر نداری و بی خبری امن می کند زندگی ات، مانده ام کدام درست است، همه اش و هیچ.

از آن وقت هایی بود که بیست و چند سالم بود و انگار هیچی نفهمیده بودم و تشخیصم ریخته بود به هم، غلطی وجود نداشت،درست هم نبود. یادم است خواب نداشتم. روز نداشتم. شب هم. کتاب می خواندم. نمی پرسیدم. دنیا را نگاه می کردم تا جواب پیدا کنم. آدم گاهی اینطوری می شود. می ترسد بپرسد و دیگران هزار حرف بارش کنند. اما نمی دانم چه اتفاقی می افتد که تمام آنچه در سر توست را، عالم می شنود. برای هر کدام "کلمه" ای سراغ دارد. برای هر کلمه "متولی" می سازد. برای هر "متولیِ کلمه" ای، "راهی" به سوی تو.

من به آدمی که دور خودش را یک شولای چوپانیِ ضخیم پوشانده و در یک شب خیلی سرد که سرمایش می سوزاند تن آدم را ، می خواهد که یخ نزند و نمیرد ، به روشنایی فانوسی خیره است و چشم از آن بر نمی دارد از ترس آنکه مبادا چشم بر هم بگذارد لحظه ای و وقتی پلک هایش را خیلی سریع باز کرد آن نور دیگر نباشد و او بمیرد، به او می مانم.

به آدمی می مانم که مانده ی زندگی اش به صبح نمی رسد و می خواهد این شب طولانی را در سرما و تاریکی و تنهایی جان نکند. می خواهد فانوسی که نفهمید از کجا پیدایش شد و کی روشن شد و به دست کیست، روشن بماند. برو و برگرد...مثل فانوسی که تاب می خورد و دور و نزدیک می شود ولی محو نمی شود، می سوزد شعله اش و روشن می کند و می سوزاند و هست، می سوزاند و هست...

حالا که یادداشت های آن سالها را میخوانم می بینم که تا چه اندازه می توانستم برای هر "کلمه" ای وقت بگذارم... به اندازه ی همه عالمم. هر چند کوچک. اما آن همه ی عالم من بود....