از مزه افتاده است

لبو پخته ام. یک سرخی ای دارد که فقط برای خودش است. شور است. انگار نمکش زده باشی. می خورم و به این فکر نمی کنم که از طعمش خوشم می آید یا نه، از بس خوش رنگ است و این بافت لایه لایه اش عجیب و زیباست.

این هفته تمام شب هایش شلوغ بود. پر از کار. این سو و آن رفتن. یکی دو شب را تا دیر وقت شرکت ماندم. امشب دلم می خواست قدم بزنم. پیاده آمدم. به قدر نیم ساعت. نه تا نه و نیم. میشد بیشتر هم راه بروم. باران می زد. دانه های ریز و پراکنده. نمی دانم چطور می شود دل کند از راه رفتن. این شهر شلوغ است. بی رحم است. اما از آسمانش هنوز هم باران می بارد. گاهی فکر می کنم بالاخره یک روز از اینجا خواهم رفت؟ نمی دانم.

به روزهایم که فکر می کنم ترجیح می دهم از شب ها بنویسم. خیلی وقت ها زندگی برایم از غروب شروع می شود. یک وقتی روزهایم را می نوشتم. اما حالا شب ها بهتر است. این شب های بلند. این شب های بارانی.

خیلی وقت است کتاب نخوانده ام. این دو هفته یعنی. خوانده ام... نه که هیچ چیز نباشد. جسته و گریخته. از این مدیریتی ها. کمی مثنوی و چند صفحه منطق الطیر و یکی دو کتاب دیگر. از هر کدام چند صفحه. حالا ظرافت جوجه تیغی را برداشتم. این هفته شروعش می کنم. یعنی همین پنج شنبه. این که یک کتاب را برداری و از اول تا آخرش را بخوانی و در آن غرق شوی فرق دارد.

به قدر چند لحظه دلم می گیرد. سخت تنگ می شود. آنقدر که سنگینی و دردی در قفسه ی سینه ام می نشیند. زود از سرم می پرد. یک طوری که یادم می رود دلم برای چه تنگ شده بود. قبل تر ها این طور نبودم. دلم که می گرفت...می گرفت. تا ساعت ها می توانستم دلتنگ و گرفته بمانم. حتی ماه ها. حتی سالی...انگار فخر بود برایم که دلم گرفته باشد ولی نه به اندازه ی الان سخت و سنگین.احوال عجیبی است... آن جور دلتنگی هم اصلا از مزه افتاده است حالا. مثل غذاها. یک وقتی دلم خیلی چیزها را طلب می کرد. حالا انگار از مزه و معنی افتاده اند. همه ی خوراکی ها.

یادم می افتد دلم برای چه تنگ شده بود... برای شب های سردی که خودم را جمع می کردم و قدم تند می کردم و می دویدم تا برسم. برسم به جایی که هیچکس منتظرم نبود. چه کسی باور می کند آدم باید بدود فقط برای اینکه رفته باشد...راه اینگونه است. می روی تا برسی... راه یعنی همین. رفتن...دلم تنگ است برای رفتن.