ایران هلث 2017

فارغ از خبرها و ماجراهای لعنتی انتخابات نشسته ام در یک غرفه ی دو نبش و دوازده متری در نمایشگاه بین المللی ایران هلث و صبح ها توی راه خاک بکر* می خوانم و در فضای انقلابی و روسی مآبی که تورگنیف به دقت وصف می کند سیر می کنم.

اینجا، وسط اینهمه ادوات و تجهیزات پزشکی و بیمارستانی به این امیدم که یک نفر بیاید نرم افزار بخرد، فکر می کنم نرم افزار از آن چیزهایی است که هر جا بروید می توانید دلیلی برای فروختنش پیدا کنید، مثل قهوه و چای است، می تواند یک کانتر باکلاس و دو عدد فروشنده بامزه و جذاب داشته باشد کنار یک گردهمایی آنچنانی و یا می تواند یک فلاسک و چند تا لیوان کاغذی و نبات و قند باشد توی یک زنبیل که یک آدم خسته و میانسال آن را توی پاساژ های شلوغ جمهوری دنبال خودش می کشد و داد می زند "چای"...

ایران هلث از آن نمایشگاه هایی که دختر پسرهایی که بهم آویزان باشند نمی بینی، زیاد شلوغ نیست و زیاد هم خلوت نیست، معامله کردن در آن سخت است، فضای درمان و پزشکی نان و آبدار است اما خوش خرج نیست.

اینجا پر است از چینی های فرزی که انگار لب هایشان بهم دوخته است و قدشان بین 150 تا 160 سانتی متر است،اضافه وزن ندارند، زن هایشان کفش پاشنه بلند نمی پوشند و شلوار ساپورت هم و آرایش نکرده اند. از چهره شان هیچ احساسی منتقل نمی شود مگر آنکه نزدیکشان بروی، آنوقت می فهمی که چقدر مشتاقند که حرفی زده شود تا لال لالی برایت توضیح بدهند که چه چیزی آورده اند برای فروش. دلم می خواهد بدانم بجز فروختن چه هدفی دارند و اصلا این چینی های ریز نقش توی زندگی هایشان چه آرمان و آرزویی دارند، برای من و اصلا همه ی ما آدم هایی که با فرهنگ ها و آدم های دیگر خیلی کم ارتباط داشته ایم خارجی ها خیلی خارجی اند و جالب.

و اما جالب ترین نکته برایم شباهت اینجا و هر نمایشگاهی است به قبرستان، همانطور که شب های جمعه، خصوصا شب های جمعه ی آخر سال یک عده هستند که خیرات جمع می کنند، و نه فاتحه می فرستند و نه کار دارند که تو کی هستی و چه کاره ای، یک عده هم هستند که خودکار و شکلات جمع می کنند، حتی یکی دو نمونه پیرزن و پیرمرد هم دیدم و آدم میانسال و سوالم الان این است که این همه خودکار و چیز میز تبلیغاتی را چه کارش می کنند؟ 

*خاک بکر، ایوان تورگنیف، انتشارات امیرکبیر